Hoog bezoek uit het Amerikaanse Southern Indiana in een volzette Bed’n Blues Living Room vanavond, dat niet minder dan de befaamde country-twanger Nick Dittmeier & The Sawdusters mag ontvangen. Nick Dittmeier is net als Jim James, frontman van My Morning Jacket, afkomstig uit Louisville, in de bluegrass state Kentucky. Nick is geen opvolger van Kentucky’s bluegrass fenomeen Bill Monroe, maar hij verkent de country en roots-rock regionen zoals ook de legendarische The Band dat deed en durft ook een stapje opzij te zetten naar de countryblues en soulvolle regionen. Dittmeier doet er met zijn knappe country stem en gedegen songwriterscapaciteiten nog een schepje bovenop als virtuoze gitarist en weet fenomenale countrylicks uit zijn vingers te toveren. Ambiance ten top dus en we zagen veel mensen op hun stoel schuifelen in enkele onweerstaanbare, dansbare nummers.

Nick Dittmeier zette zijn eerste stappen op het podium als frontman van verschillende punkbands in zijn geboortestad, Louisville, Kentucky, maar besloot het roer om te gooien naar de rootsmuziek met de band Slithering Beast. Hij werd verslingerd op dit genre en dit mondde al snel uit in een nieuwe, succesvolle band Nick Dittmeier & the Sawdusters, waarmee hij ondertussen al vier full albums heeft opgenomen, “Midwest Heart/Southern Blues”, “All Damn Day”, “Companion” en het schitterende album waarmee hij verleden jaar in Europa nog op tour was, “Heavy Denim”.

Een vijfde album is in de maak, maar ondertussen heeft hij voor deze tournee een knappe EP “Fast Fashion” op de merch table liggen, waaruit we vanavond een vurige, southern rock getinte versie van “Save Me From Myself” te horen krijgen en een super funky, bluesy versie van Willy Dixon’s “I Ain’t Superstitious". De aftrap van de tweedelige set wordt echter gegeven met het openingsnummer van Nick’s laatste full album, “Heavy Denim”, de stuwende country-blues “I Suppose”, opgevuld door zowel heerlijke honky tonk telecaster tunes als psychedelische noten. Nick Dittmeier heeft duidelijk iets met vans. De op vurige countryrock tonen gesneden opvolger “Centralia” gaat over het pijnlijk afscheid dat hij moet nemen van zijn tourbusje, dat na maar liefst 300.000 miles en jaren trouwe dienst, geen kick meer geeft als hij de sleutel omdraait in het contact. Ook zijn loyale bondgenoot op deze tournee, een blauwe Mercedes Vito, krijgt een tribuut in een door mondharmonica aangeblazen Janis Joplin klassieker “Mercedes Benz”. We zien al sterren fonkelen aan de hemel en Nick Dittmeier weet ons met een knappe afwisseling in stijlen en een strakke band met Shelley Anderson op bas en Josh Bradley op drums mooi bij de les te houden. Beide bandleden floreren trouwens ook met schitterende backing vocals zoals in de driestemmig gezongen countryrockers als “Hotel Pens” en de vrolijke meestamper, met meesterlijk gitaarwerk van de frontman, “I Can’t Go Home”.

De set legt ons echt het vuur aan de schenen met als enige echte trage song het country walsende “Running Away”, waar Nick’s mondharmonica een triest huilende pedal steel van de plaat moet opvangen. Met de countryblues "Revenge" krijgen we ook een nieuwe, onuitgebrachte song te horen en in de States wordt countryrock letterlijk met de paplepel gevoerd als je hoort dat “My True Love” op een nooit uitgebracht kinderalbum moest prijken. Absoluut top klinken ook het feestelijk opgewekte “Can’t Go Home” en de ruwe countryrocker “Save Me From Myself “, dat de zaak onweerstaanbaar in vuur en vlam zet met een gitaarsolo van Dittmeier om U tegen te zeggen. Het spannendste nummer uit de set is de afsluiter van de reguliere set, een soulvolle, funky cover van Bruce Springsteen’s “State Trooper”, ingeleid door Shelley’s pompende bas en Josh’s percussie en tegelijkertijd een mooi 75 jarig tribuut aan The Boss, badend in spannende The Doors stijl en opgeluisterd met een hemelse solo van de master himself, Nick Dittmeier.

Op de country tonen van "Rhythm Of The Train” sporen we huiswaarts na passage van deze te gekke band. Nog even een pluim voor Eric Schuurmans, die voor het schitterende geluid garant staat, Manon Houtackers achter de bar, voor haar ongebreidelde inzet om alle dorstigen te laven, Rootstime boss Freddy Celis voor zijn originele, grappige aankondigen en om deze avond samen met booker Kurt de Bont van Rootstown mogelijk te maken. CU next time!

Yvo Zels